Een aantal weken geleden brak Maarten, de caddie van Joost, zijn pols, waardoor hij twee weken niet mocht vliegen. Net voordat zij op het vliegtuig naar Spanje zouden stappen, moest er last minute een beslissing worden genomen wie Maarten zou vervangen. Vanwege de strenge coronaregels moeten spelers en caddies in de ‘bubbel’ blijven en bij thuiskomst in quarantaine, dus je kunt niet zomaar iemand meenemen. Daarom vroeg Joost of ik voor twee weken de tas wilde tillen. Na goedkeuring van de Tour ben ik meteen van alles gaan regelen om hem die twee weken te kunnen helpen. Ik merkte al snel dat een golftoernooi in coronatijd heel vreemd is. Geen publiek, geen partners, geen managers, helemaal niets behalve de spelers, caddies, organisatie en heel veel artsen om alle coronatesten af te nemen.

Foto: @golfsupport.nl

Ook kwam ik erachter dat caddien een stuk zwaarder is dan meelopen als toeschouwer. Op televisie zie je de caddie alleen de tas dragen, maar er komt veel meer bij kijken. Je bent een team met de speler, bespreekt elke slag, houdt statistieken bij, berekent hoeveel meter het naar de vlag is, harkt de bunkers, zorgt dat de grips niet gaan glijden, maakt de golfballen op de green schoon, motiveert de speler, houdt de wind in de gaten, zorgt dat alle clubs goed schoon zijn, etcetera. Als caddie zorg je er eigenlijk voor dat de speler zich alleen maar op zijn spel hoeft te concentreren.

Natuurlijk zijn er ook regels waar je je als caddie aan moet houden, Joost en ik vooraf afgesproken dat ik me niet met het spel zou bemoeien. Mijn taak was zorgen dat ik het looptempo bijhield en dat we genoeg eten en drinken in de baan hadden. Nou, ik kan je zeggen dat Joost heel snel loopt tijdens het golfen en heel veel eet!

Ik ben opgegroeid met golf en weet er best veel van, maar in die twee weken ‘aan de tas’ heb ik echt veel geleerd. Nu weet ik dat je als toeschouwer maar heel weinig meekrijgt van het spel tussen de touwen. Joost legde mij elke avond met het baanboekje in de hand uit waar de pinposities voor de volgende dag stonden. Tijdens de ronde was ik nu met heel andere dingen bezig, zoals de ligging van de bal, de groeirichting van het gras, en of de putt uphill of downhill was. Ook merkte ik hoe irritant het is als er een persoon loopt of lawaai maakt als je net wilt gaan slaan.

Het was heel interessant om van dichtbij mee te maken en uitgelegd te krijgen waarom er een bepaalde keuze wordt gemaakt. Soms moest Joost hard om mij lachen als ik een vraag stelde over een keuze of zijn spel.

Al een tijdje speelt Joost niet zoals gehoopt. Ik vond het erg pittig als ik hem zag vechten voor een birdie en dat het dan niet lukte. Het was bijzonder om hem nu extra te kunnen motiveren en steunen. Als het een belangrijke slag was, zei ik tegen hem: ‘Deze putt moet erin voor Bunker (onze hond)’ of ‘Maak deze birdie voor mij!’. Ik was trots toen Joost op de laatste holes op Valderrama nog drie birdies maakte.

Nu er geen publiek is toegestaan, merk ik aan Joost dat hij moeilijk in zijn concentratie komt. Normaal moet hij zich tijdens de ronde afsluiten voor de ‘buitenwereld’. Maar nu er niemand meeloopt, voelt het meer als een oefenronde. Je ziet daarom ook andere spelers op het leaderbord staan dan normaal. De golfers die het gewend zijn om met veel publiek te spelen, vinden het vreemd om alleen over de golfbaan te lopen.

Foto: @golfsupport

Share: